Ο γυμναστής του σχολείου επιβλέπει τα παιδιά που τρέχουν και καταγράφει τον χρόνο που κάνει το καθένα. Ο Λούης τερματίζει πρώτος. Οι συμμαθητές του και οι φίλοι του τρέχουν γρήγορα κοντά του, τον επευφημούν, τον . Η παιδική του φίλη, η Αναστασία, τρέχει κι αυτή από πίσω. Θέλει να του μερικές ερωτήσεις για να τις δημοσιεύσει στο επόμενο της εφημερίδας της τάξης της. Ο Λούης τη βλέπει και θα ήθελε να την αποφύγει γιατί είναι πολύ κουρασμένος, αλλά ξέρει την επιμονή της. Παραγγέλνει στο κυλικείο μια πορτοκαλάδα και πηγαίνει κοντά της.
– Πώς που πρώτος;
– Είμαι χαρούμενος. Ξέρω πως οι φίλοι και οι συμμαθητές μου από μένα αυτή την πρωτιά.
– Είχες προβλέψει τη νίκη σου;
– Όχι. Ήταν κάτι που το ήθελα πολύ, αλλά δεν ήμουν καθόλου σίγουρος.
– Τι την ώρα του αγώνα;
– Δε σκεφτόμουν τίποτα. Ήμουν αφοσιωμένος σ’ αυτόν. , για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έτσι όπως σας άκουγα να δυνατά «τρέξε, Λούη», το μου έτρεχε στον άλλο Λούη, τον διάσημο συνονόματό μου, και στον αγώνα του.