Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες, όταν έχω ελεύθερο χρόνο, είναι απλώς να κοιτάζω την επιφάνεια της γης που προσπερνάμε. Όταν βρίσκω την ευκαιρία, περνώ την ώρα μου παρατηρώντας απλά κάτω τον πλανήτη. Τελικά, από εδώ πάνω μπορείς να δεις πολύ περισσότερα από ό,τι περίμενες. Καταρχάς, δεν είμαστε και τόσο μακριά όσο μερικοί νομίζουν — η τροχιά μας βρίσκεται μόνο 240 μίλια (386 km) πάνω από την επιφάνεια της γης. Παρόλο που είναι αρκετά ψηλά ώστε να φαίνεται ότι η γη είναι στρογγυλή (πιστέψτε με, είναι), σχεδόν αγγίζουμε την επιφάνεια άμα σκεφτείς ότι η διάμετρος της γης είναι πάνω από 8000 μίλια (12874 km).
	Λοιπόν πόσο μεγάλο τμήμα της γης μπορούμε να βλέπουμε ταυτόχρονα; Όταν βρίσκεσαι στο έδαφος, ο ορίζοντας έχει μήκος μερικά μίλια. Όταν βρίσκεσαι σ’ ένα ψηλό κτίριο, μπορεί να φτάνει και τα 40 μίλια (65 km). Από τον ΔΔΣ, η απόσταση μέχρι τον ορίζοντα είναι πάνω από 1000 μίλια (1609 km). Έτσι από τη μια ως την άλλη άκρη του ορίζοντα μπορείς να βλέπεις ταυτόχρονα μια περιοχή της γης διαμέτρου 2000 μιλίων (3219 km) περίπου, σχεδόν αρκετή για να δεις ολόκληρες τις ΗΠΑ με τη μία. Η γη δεν φαίνεται ακριβώς σαν μια μεγάλη γαλάζια σφαίρα. Περισσότερο είναι σαν να κοιτάζεις από πολύ κοντά μια μεγάλη γαλάζια μπάλα θαλάσσης. Όταν κοιτάζω από ένα παράθυρο που βλέπει κατακόρυφα προς τα κάτω, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να δω τον ορίζοντα — πρέπει να κολλήσεις τη μούρη σου στο παράθυρο. Επομένως αυτό που βλέπεις από αυτό το παράθυρο είναι ένα σημείο της ξηράς ή της θάλασσας που κινείται. Η διάρκεια που φαίνεται ένα μέρος του εδάφους, από τη στιγμή που εμφανίζεται μέχρι που εξαφανίζεται στον ορίζοντα, είναι μονάχα λίγα λεπτά, εφόσον εμείς ταξιδεύουμε με 300 μίλια το λεπτό (483 km/min).		Ο αστροναύτης Ed Lu ποζάρει δίπλα στο παράθυρο του υπηρεσιακού θαλάμου Zvezda (Zvezda Service Module) του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού - ΔΔΣ (International Space Station - ISS). Μέσα από το παράθυρο φαίνεται ο γήινος ορίζοντας. Εκτός από τα μικρά παράθυρα που υπάρχουν στους διάφορους θαλάμους του Σταθμού, το Εργαστήριο Destiny (Destiny U.S. Laboratory) διαθέτει ένα παράθυρο μεγάλης οπτικής ποιότητας ειδικά σχεδιασμένο για παρατήρηση της γης. Φωτογραφία ISS007-E-9227 (2 Ιουλίου 2003).
	Όταν κοιτάζεις από ένα πλαϊνό παράθυρο, μπορείς να δεις τον γήινο ορίζοντα κόντρα στο μαύρο φόντο του διαστήματος. Ο ορίζοντας είναι ευκρινώς καμπύλος. Η άκρη της γης δεν είναι ευκρινής αλλά φαίνεται να σβήνει λόγω της ατμόσφαιρας. Από εδώ μπορείς να έχεις μια αίσθηση του πόσο λεπτή είναι η ατμόσφαιρα σε σχέση με ολόκληρη τη γη. Έχω τη δυνατότητα να δω ότι το πάχος της ατμόσφαιρας στον ορίζοντα έχει γωνιακό μέγεθος μιας μοίρας περίπου, όσο το πάχος του δείκτη σας όταν τον βλέπετε έχοντας το χέρι τεντωμένο ή όσο το ύψος ενός ανθρώπου όταν τον βλέπετε από απόσταση όσο το μήκος ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Σε απόσταση 1000 μιλίων (1609 km), αυτό σημαίνει ύψος 20 μίλια (32 km) περίπου. Πραγματικά η ατμόσφαιρα δεν έχει ένα σαφές όριο, αλλά γρήγορα γίνεται αραιότερη όσο ανεβαίνεις. Πάνω από τα 10 μίλια (16 km) δεν μπορούν να πετάξουν πολλά αεροπλάνα, ενώ τα ψηλότερα βουνά έχουν ύψος περίπου 6 μίλια (9 km). Πάνω από τα 30 μίλια (50 km) δεν υπάρχει αέρας άξιος λόγου, όμως τη νύχτα μπορείς να δεις μια αχνή φωταύγεια από αυτόν τον ελάχιστο αέρα που υπάρχει σ’ αυτά τα ύψη.		Αυτή είναι η ευρύτερη θέα της γης που μπορεί να έχει ένας αστροναύτης από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Ο Ed τράβηξε αυτή τη φωτογραφία της μεγάλης γαλάζιας μπάλας χρησιμοποιώντας ευρυγώνιο φακό και ενώ ο Σταθμός βρισκόταν πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Σε πρώτο πλάνο φαίνονται οι ατόλλες Tabitueua και Onotoa. Φωτογραφία ISS007-E-7304 (13 Ιουνίου 2003, φακός 16 mm).
	Εφόσον βρισκόμαστε σε τροχιά με ύψος περίπου 40 φορές μεγαλύτερο του ψηλότερου όρους, η επιφάνεια της γης φαίνεται αρκετά ομαλή από τη δική μας οπτική. Για να το καταλάβετε καλύτερα, σκεφτείτε ότι είστε όρθιοι και κοιτάζετε κάτω τα πόδια σας. Φανταστείτε ότι στα μάτια σας βρίσκεται η τροχιά του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού και στο πάτωμα βρίσκεται η επιφάνεια της γης. Η ατμόσφαιρα τότε θα είχε περίπου 6 ίντσες (15 cm) ύψος, ενώ το ύψος του ψηλότερου όρους θα ήταν μικρότερο από 2 ίντσες (5 cm) ή περίπου όσο το ύψος των δαχτύλων των ποδιών σας. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι θα ζούσαν στο πρώτο τέταρτο της ίντσας (6,4 mm) πάνω από το πάτωμα. Ο ορίζοντας της γης θα ήταν κάπου 20 πόδια (6 m) μακριά από εκεί που στέκεστε. Εάν στέκεστε πάνω από το Denver, τότε 15 πόδια (4,6 m) προς τη μια πλευρά θα βλέπετε το San Francisco και 15 πόδια από την άλλη θα βλέπετε το Chicago. Με βάση αυτή την ίδια κλίμακα, η γη πάνω στην οποία στέκεστε θα ήταν μια σφαίρα με διάμετρο περίπου 160 ποδών (48,8 m). Αν θέλετε να ολοκληρώσετε το εφέ, μπορείτε να αρχίσετε να περπατάτε κάνοντας ένα βήμα κάθε 20 δευτερόλεπτα.		Ο Ed τράβηξε αυτή τη φωτογραφία του γήινου ορίζοντα ενώ το σκάφος βρισκόταν πάνω από την πόλη Dodge του Κάνσας κοιτάζοντας προς τα δυτικά. Κάτω δεξιά είναι η Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη (Great Salt Lake). Στο βάθος αριστερά είναι τα όρη της Σιέρα Νεβάδα (Sierra Nevada Mountains) με υψόμετρο από 12000 έως 15000 πόδια (3658 - 4572 m) και οι ακτές της Καλιφόρνιας. Φωτογραφία ISS007-E-9986 (11 Ιουλίου 2003, φακός 50 mm).

	Μια τροχιακή περιήγηση
	Τώρα σκέφτομαι να σας πάρω να περιηγηθείτε σε μια τροχιά γύρω από τη γη. Πάρτε μια σφαίρα και φανταστείτε ένα στεφάνι γύρω από τον ισημερινό που παριστάνει την τροχιά μας. Τώρα δώστε μια κλίση 51,6 μοιρών στο στεφάνι και έτσι θα έχετε το ίχνος της τροχιάς μας. Η γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της σε 24 ώρες μέσα από το στεφάνι, ενώ εμείς πάμε πολύ πιο γρήγορα κάνοντας ένα γύρο σε 90 λεπτά πάνω στο στεφάνι. Εάν αρχίζαμε την περιήγησή μας πάνω από τον ισημερινό και κατά μήκος του κεκλιμένου στεφανιού, στην αρχή θα κινούμασταν με βορειοανατολική κατεύθυνση και αργότερα σε ένα τέταρτο της τροχιάς θα ήμασταν στο βορειότερο σημείο της τροχιάς μας ταξιδεύοντας με ανατολική κατεύθυνση. Ύστερα η τροχιά πάει νοτιοανατολικά, διασχίζουμε τον ισημερινό μπαίνοντας στο νότιο ημισφαίριο και όταν φτάνουμε στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς μας ταξιδεύουμε και πάλι ακριβώς προς τα ανατολικά. Το τελευταίο τέταρτο της τροχιάς μάς φέρνει πίσω στον ισημερινό, όχι όμως πάνω από το αρχικό σημείο, αφού εντωμεταξύ η γη θα έχει γυρίσει κατά ένα δεκατοέκτο της περιστροφής της (1/16 της μέρας) μέσα στα 90 λεπτά που χρειαστήκαμε για τη μία περιφορά μας. Εάν το στεφάνι της τροχιάς μας ήταν σταθερό στο χώρο (που στην πραγματικότητα δεν είναι), τότε θα βλέπαμε 16 διαφορετικά ίχνη της τροχιάς μας την ημέρα και όλο αυτό θα επαναλαμβανόταν καθημερινά.
	Μια από τις αγαπημένες μου τροχιές αρχίζει από τον ισημερινό νοτιοδυτικά της Χαβάης. Σ’ αυτό το σημείο αν κοιτάξεις κάτω θα δεις μονάχα νερό και σύννεφα. Ο Ειρηνικός Ωκεανός έχει ένα ζωηρό μπλε χρώμα και συνήθως πάνω από τον ισημερινό βρίσκονται διάσπαρτα φωτεινά λευκά σύννεφα. Σε 3 λεπτά περίπου, στα αριστερά της τροχιάς μας βλέπεις τα νησιά της Χαβάης. Εύκολα βλέπεις τα στάσιμα σύννεφα πάνω στα βουνά καθώς τα μελτέμια (trade winds) χτυπούν τις πλαγιές των βουνών. Όταν πετάς ακριβώς πάνω από τα νησιά μπορείς να κοιτάξεις κάτω και να δεις την πόλη Honolulu κοντά στο Pearl Harbor. Αν ο καιρός είναι καλός και ο αέρας καθαρός (και είναι σχεδόν πάντα στη Χαβάη) μπορείς να δεις αντικείμενα με μέγεθος ενός τετάρτου του μιλίου (400 m) με γυμνό οφθαλμό. Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο στον εντοπισμό αντικειμένων είναι συνήθως η αντίθεση με τις γύρω περιοχές. Για παράδειγμα, υπάρχει ένας μεγάλος αυτοκινητόδρομος (ο 8R αν σας ενδιαφέρει) στο διεθνές αεροδρόμιο της Honolulu που κατασκευάστηκε έξω από την ακτή και μπορείς εύκολα να τον δεις από το διάστημα γιατί κάνει αντίθεση με τα γαλάζια νερά. Με κυάλια μπορείς να δεις πολύ μικρότερα αντικείμενα, όπως πλοία και ξεχωριστά κτίρια!		Αυτός ο χάρτης δείχνει την προβολή επί του εδάφους μιας τροχιάς του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Η επόμενη τροχιά θα είναι μετατοπισμένη προς τα δυτικά.
	Αφού προσπεράσουμε τη Χαβάη στα αριστερά μας, αυτό που βλέπουμε ξανά για λίγα λεπτά είναι ο ωκεανός, καθώς κατευθυνόμαστε βορειοανατολικά προς τις ακτές της Καλιφόρνιας. Περνάμε την ακτογραμμή μόλις βόρεια του San Francisco και αν κοιτάξεις κάτω θα δεις τις πόλεις San Francisco, Oakland και San Jose γύρω από τον κόλπο του San Francisco. Οι πόλεις έχουν ένα γκριζωπό χρώμα, ίσως λόγω της ασφάλτου και των κτιρίων. Δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπιστούν, εκτός κι αν βρίσκονται κοντά σε ένα εύκολα αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό (όπως ο κόλπος του San Francisco) ή αν περιβάλλονται από περιοχές με πολύ διαφορετικό χρώμα ή φωτεινότητα (πχ αν περιβάλλονται από δάση).		Ο αυτοκινητόδρομος του διεθνούς αεροδρομίου της Honolulu προεξέχει μέσα στη θάλασσα στο αριστερό άκρο της φωτογραφίας. Στο κέντρο είναι η λιμνοθάλασσα Ke’ehi και στα δεξιά το νησί Sand Island. Φωτογραφία ISS007-E-16807 (8 Οκτωβρίου 2003, φακός 800 mm).
	Μέσα στον κόλπο κοντά στο Fremont (όπου ζουν και οι γονείς μου) υπάρχουν κοκκινόχρωμες αλυκές που εύκολα εντοπίζονται από το διάστημα. Αυτό το χρώμα οφείλεται στα βακτήρια που αναπτύσσονται μέσα τους όπου το νερό εξατμίζεται και συλλέγεται το αλάτι. Οι αλυκές που βρίσκονται κοντά στη Μεγάλη Αλμυρή Λίμνη (Great Salt Lake) στη Γιούτα έχουν παρόμοιο χρώμα. Αν κοιτάξεις αριστερά από την τροχιά μας, θα δεις μια σειρά από χιονοσκέπαστες κορυφές ηφαιστείων κατά μήκος της οροσειράς των Καταρρακτωδών ορέων (Cascade mountain range) και την πολιτεία της Ουάσιγκτον στο βάθος. Στα δεξιά θα δεις την κεντρική κοιλάδα της Καλιφόρνιας και τη χερσόνησο της Καλιφόρνιας (Baja Peninsula) στο Μεξικό.		Αυτή η φωτογραφία του κόλπου του San Francisco τραβήχτηκε από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό κατά τη διάρκεια της 4ης αποστολής (Expedition 4). Οι γκρίζες περιοχές του San Francisco, του Oakland, του San Jose και των προαστίων τους έρχονται σε έντονη αντίθεση με τα γύρω πράσινα υψώματα. Φωτογραφία ISS004-E-10288 (21 Απριλίου 2002, φακός 105 mm).
	Συνεχίζουμε βορειοανατολικά πάνω από τα Βραχώδη όρη (Rocky Mountains), το εθνικό πάρκο Yellowstone και πιο πάνω στον Καναδά. Θυμάμαι όταν ζούσα στο Κολοράντο τα καλοκαίρια είχαμε μεγάλες απογευματινές καταιγίδες. Από το διάστημα βλέπεις ότι αυτή η περιοχή καλύπτεται από μεμονωμένα καταιγιδοφόρα σύννεφα που ανεβαίνουν σαν μανιτάρια αργά το απόγευμα. Στην πραγματικότητα περισσότερο μοιάζουν με φαρδιά επίπεδα κουνουπίδια όταν τα βλέπεις από πάνω.		Στη φωτογραφία αυτή, που τράβηξε ο Ed Lu από τον κόλπο του San Francisco, φαίνονται οι αλυκές και οι γύρω οικιστικές και βιομηχανικές περιοχές. Φωτογραφία ISS007-E-8738 (30 Ιουνίου 2003, φακός 800 mm).
	Ο νότιος Καναδάς είναι γεμάτος από μυριάδες μικρές λίμνες. Εάν ο ήλιος είναι κατακόρυφος, τότε βλέπεις τον ήλιο να λαμποκοπάει μέσα από τις λίμνες, τα ποτάμια και τα ρέματα — λάμπουν σύντομα καθώς το σημείο αντανάκλασης κινείται μαζί σου επάνω στην επιφάνεια της γης. Αν κοιτάξεις αριστερά θα δεις ότι περνάμε τον κόλπο του Ούδσωνα (Hudson Bay). Ακόμα και το καλοκαίρι υπάρχουν πάγοι σε ορισμένα σημεία του κόλπου. Στα δεξιά περνάμε τις Μεγάλες Λίμνες (Great Lakes). Αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι από το διάστημα μπορείς εύκολα να δεις τα ίχνη των αεροπλάνων, τα λευκά ίχνη συμπύκνωσης που αφήνουν πίσω τους τα αεριωθούμενα που πετούν σε μεγάλα ύψη. Μπορείς να δεις λευκές γραμμές να συγκλίνουν πάνω από το Chicago από όλες τις κατευθύνσεις. Συνεχίζοντας ανατολικά, περνούμε πάνω από τον ποταμό του Αγίου Λαυρεντίου (St. Lawrence River), πάνω από τη Νέα Γη (Newfoundland) και βγαίνουμε στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο συνολικός χρόνος για να διασχίσουμε τη Βόρεια Αμερική ήταν περίπου 12 λεπτά.		Αυτές οι πρωινές καταιγίδες σχηματίζονται πάνω από τις ακτές των νοτιοανατολικών ΗΠΑ. Φωτογραφία ISS007-E-14547 (8 Σεπτεμβρίου 2003, φακός 400 mm).
	Αργότερα, εκτεταμένα σύννεφα καλύπτουν το Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό σαν μια κουβέρτα. Αυτά τα σύννεφα από βαρομετρικά συστήματα μοιάζουν με τα σχέδια που είχαν κάτι άσπρα χαλιά της εποχής του 1970, με εξογκώματα και γραμμές και εδώ εκεί να ξεπετάγονται από μέσα καταιγιδοφόρα σύννεφα. Καθώς κατευθυνόμαστε νοτιοανατολικά προς τις ακτές της Αφρικής, βλέπεις τις κοκκινωπές ερήμους της δυτικής Σαχάρας. Εδώ το χρώμα είναι το κόκκινο κεραμιδί, περίπου σαν το κόκκινο των τούβλων. Πρόσφατα, μεγάλες αμμοθύελλες πάνω από την έρημο έχουν σβήσει όλες τις λεπτομέρειες επί του εδάφους. Περνάμε ξυστά από την ακτή πάνω από τη Σιέρα Λεόνε και τη Λιβερία συνεχίζοντας νοτιοανατολικά προς το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας (Cape of Good Hope) στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής.		Το φως του ήλιου αντανακλάται από τις λίμνες του πάρκου Quetico (Quetico Provincial Park) της πολιτείας Οντάριο. Η περιοχή βρίσκεται μεταξύ της Ανωτέρας Λίμνης (Lake Superior) και της Λίμνης του Δάσους (Lake of the Woods), μόλις βόρεια από τα σύνορα ΗΠΑ - Καναδά. Τα μακρόστενα σύννεφα είναι ίχνη συμπύκνωσης από αεριωθούμενα αεροπλάνα, ίσως λόγω της μεγάλης κίνησης γύρω από το O’Hare του Chicago. Φωτογραφία ISS007-E-12858 (17 Αυγούστου 2003, φακός 180 mm).
	Εάν η Χαβάη βρίσκεται στην πλευρά που έχει μέρα, τότε η Ευρασία θα βρίσκεται στην πλευρά που έχει νύχτα. Εφόσον εμείς γυρίζουμε 16 φορές την ημέρα γύρω από τη γη, σημαίνει ότι βλέπουμε καθημερινά 16 ανατολές και ηλιοβασιλέματα. Αν κοιτάξεις πίσω προς τον ορίζοντα βλέπεις τη δύση του ήλιου. Τα ηλιοβασιλέματα κι οι ανατολές είναι όμορφα με πολύ λεπτά, ευδιάκριτα στρώματα χρώματος μέσα στην ατμόσφαιρα. Ποικίλουν από το πορτοκαλί και το κόκκινο κοντά στο έδαφος, έως τις διάφορες αποχρώσεις του μπλε και του μενεξεδιού και τέλος μαύρο.		Αμμοθύελλα από τη Σαχάρα καλύπτει τη χώρα της Δυτικής Σαχάρας. Ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός βρίσκεται πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό κι ο Ed Lu κοιτάζει προς το νοτιοδυτικό ορίζοντα. Στα δεξιά, οι άνεμοι που πνέουν προς τα κάτω από τα Κανάρια νησιά έχουν σχηματίσει μερικώς δίνες Von Karman (Von Karman vortices). Φωτογραφία ISS007-E-8259 (25 Ιουνίου 2003, φακός 50 mm).
	Ο ήλιος ανατέλλει και δύει αρκετά γρήγορα με την ταχύτητα που εμείς πετάμε και μέσα σε λίγα λεπτά περνάμε από το σκοτάδι στο φως και το αντίστροφο. Αν κοιτάξεις κάτω στο έδαφος μπορείς να δεις τη γραμμή που χωρίζει τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της γης. Εάν υπάρχουν ψηλά σύννεφα, συχνά βλέπεις τις μακριές σκιές που ρίχνουν όταν ο ήλιος βρίσκεται χαμηλά στον ουρανό.		Αυτή η λεπτομερειακή άποψη της γήινης ατμόσφαιρας δείχνει τα εντυπωσιακά χρώματα των ακτίνων του ήλιου κατά τη δύση. Σύννεφα έχουν σχηματιστεί στα ανώτερα στρώματα της πορτοκαλόχρωμης γήινης τροπόσφαιρας. Ο Ed Lu έχει φωτογραφίσει επίσης και τα νυκτόφωτα νέφη (noctilucent clouds) που σχηματίζονται πάνω από τη Μεσόσφαιρα. Φωτογραφία ISS007-E-11204 (28 Ιουλίου 2003, φακός 800 mm).
			Κατά τη δύση πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, καταιγιδοφόρα σύννεφα που μοιάζουν με αμόνια ρίχνουν μακριές σκιές. Φωτογραφία ISS007-E-10807 (21 Ιουλίου 2003, φακός 35 mm).

	Πάνω από τη σκοτεινή πλευρά
	Τη νύχτα μπορείς εύκολα να δεις τα φώτα των πόλεων. Οι μεγάλες πόλεις ξεχωρίζουν πολύ εύκολα, καθώς και μερικές φορές τα φώτα κατά μήκος των μεγάλων δρόμων που τις συνδέουν. Ενώ στρίβουμε στο νότιο άκρο της Αφρικής, βλέπεις τα φώτα του Cape Town. Τα φώτα των πόλεων έχουν μια κιτρινωπή απόχρωση κι αυτό νομίζω οφείλεται στο ότι στους περισσότερους δρόμους υπάρχουν λάμπες ατμών νατρίου που έχουν κιτρινωπή χροιά. Μετά κατευθυνόμαστε ανατολικά πάνω από τον νότιο Ινδικό Ωκεανό.
	Τη νύχτα, αν κοιτάξεις κάτω, αυτό που βλέπεις κυρίως είναι οι καταιγίδες. Οι αστραπές φωτίζουν τα σύννεφα με εντυπωσιακά σχήματα κάποιες φορές. Οποιαδήποτε στιγμή τη νύχτα, ειδικά πάνω από τις τροπικές περιοχές, μπορείς να δεις κάπου μια ή περισσότερες καταιγίδες με αστραπές. Το φως των αστραπών φωτίζει τα σύννεφα από μέσα κι εξαπλώνεται σε ολόκληρο το σύστημα. Πολύ μου αρέσει να σβήνω τα φώτα του θαλάμου και να παρακολουθώ τα συστήματα καταιγίδων μέσα από τα πλαϊνά παράθυρα. Ο νότιος Ινδικός Ωκεανός είναι κατάλληλο μέρος για να παρακολουθήσεις καταιγίδες.		Σ’ αυτή τη νυχτερινή φωτογραφία του Chicago φαίνεται το κέντρο της πόλης και οι μεγάλοι δρόμοι κατά μήκος της ακτής της λίμνης Μίσιγκαν (Lake Michigan). Αυτού του είδους οι φωτογραφίες αποτελούν τεχνική πρόκληση γιατί απαιτούν μεγάλους χρόνους έκθεσης. Ο προκάτοχος του Ed Lu, ο Don Petit, ήταν πρωτοπόρος στην εξέλιξη της τεχνικής για νυχτερινή φωτογράφηση των πόλεων από τροχιά (πχ Los Angeles και Sao Paulo). Φωτογραφία ISS007-E-16525 (7 Οκτωβρίου 2003, φακός 50 mm).
	Καθώς πλησιάζουμε στην Αυστραλία, αν κοιτάξεις προς τον νότιο ορίζοντα, βλέπεις το σέλας. Το σέλας μοιάζει με λαμπερές πράσινες κουρτίνες που αρχίζουν από την κορυφή της ατμόσφαιρας και πάνε προς τα πάνω. Η τομή με την ατμόσφαιρα είναι μια καμπύλη γραμμή που εμφανίζεται σαν μια φωτεινή πράσινη γραμμή νοτίως της Αυστραλίας. Υπάρχουν φορές που στην πραγματικότητα πετάμε μέσα στο σέλας και αν κοιτάξεις προς τα κάτω βλέπεις την πράσινη φωταύγεια από κάτω σου. Ορισμένες φορές υπάρχουν και ίχνη κόκκινου κατά μήκος του κυρίαρχου πράσινου χρώματος. Έχουμε τραβήξει και μερικά βιντεοκλίπ ενώ πετούσαμε μπροστά από το σέλας.		Παρόλο που οι αστροναύτες λένε πολλά για τις καταιγίδες με αστραπές τη νύχτα, αυτές είναι πολύ δύσκολο να φωτογραφηθούν. Σ’ αυτή τη σπάνια φωτογραφία φαίνεται το πράσινο Βόρειο Σέλας (Aurora Borealis) με μια κόκκινη λωρίδα στην κορυφή του, καθώς και φωτεινά στίγματα μέσα στα σύννεφα από αστραπές που έλαμπαν τη στιγμή που το διάφραγμα ήταν ανοιχτό. Την τράβηξε ο Don Petit κατά την έκτη αποστολή (Expedition 6). Φωτογραφία ISS006-E-21386 (18 Ιανουαρίου 2003, φακός 400 mm).
	Το επόμενο τμήμα της τροχιάς μάς φέρνει βορειοανατολικά διασχίζοντας την Αυστραλία. Την ημέρα βλέπεις το έντονο κόκκινο χρώμα των ερήμων της κεντρικής Αυστραλίας και τη νύχτα με την απουσία από φώτα βλέπεις πόσο ελάχιστοι άνθρωποι κατοικούν σ’ αυτή την περιοχή. Στα δεξιά είναι η παράκτια πόλη του Sydney. Το τελευταίο τμήμα αυτής της τροχιάς περνάει πάνω από το Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα (Great Barrier Reef) και από διάφορα νησιά του νότιου Ειρηνικού, καθώς επιστρέφουμε προς τον ισημερινό. Τα περισσότερα από τα μικρά νησιά του νότιου Ειρηνικού περιβάλλονται από κοραλλιογενείς υφάλους. Το εκπληκτικότερο σχετικά μ’ αυτούς τους υφάλους και τις μικρές ατόλλες είναι ότι τα νερά έχουν το λαμπερό σχεδόν ιριδίζον πράσινο χρώμα της ακουαμαρίνας. Κι έτσι φτάνουμε στο τέρμα της τροχιάς μας — συνολικός χρόνος γύρω από τη γη: 90 λεπτά.		Αυτή την εντυπωσιακή φωτογραφία του πράσινου και κόκκινου νότιου σέλαος (Aurora Australis) την τράβηξε ο Don Petit, μέλος της έκτης αποστολής (Expedition 6). Το κόκκινο σέλας είναι μόλις ένα ίχνος χρώματος πάνω από το πράσινο. Τα λαμπερά φωτεινά σημεία είναι αστέρια. Κάτω δεξιά φαίνεται το άκρο από κάποιον ηλιακό συλλέκτη του Διαστημικού Σταθμού. Φωτογραφία ISS006-E-47215 (3 Ιουνίου 2003, φακός 50 mm).
	Εμείς οι αστροναύτες τραβάμε ψηφιακές φωτογραφίες και τις στέλνουμε κάθε μέρα κάτω στη γη. Μπορείτε να επισκεφτείτε τον ιστότοπο The Gateway to Astronaut Photography of Earth όπου θα βρείτε όλη τη συλλογή από αυτές τις φωτογραφίες (εκατοντάδες χιλιάδων φωτογραφίες) συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου. BK Σχετικά άρθρα: Ο άνθρωπος αστροναύτης Το Σέλας Ιστοσελίδα προέλευσης		Από το διάστημα, το Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα (Great Barrier Reef), μοιάζει με μια σειρά από ιριδίζοντα πετράδια ακουαμαρίνας γύρω από το ακρωτήριο Flattery της Αυστραλίας. Σ’ αυτή τη βόρεια ζώνη το κοραλλιογενές φράγμα σχηματίζει μια σχεδόν τέλεια κορδέλα κατά μήκος των ορίων της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας. Φωτογραφία ISS007-E-14874 (18 Ιανουαρίου 2003, φακός 400 mm).